γράφει ο Χρήστος Σαράντος
Ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι μια αγαπημένη ασχολία για τους ιδιοκτήτες μεγαλοεπιχειρηματίες του. Μάλλον μοιάζει με αγκάθι που θα ήθελαν να το ξεφορτωθούν όσο πιο γρήγορα γίνεται και με το λιγότερο δυνατό (κυρίως κοινωνικό) κόστος. Οταν είπε πρόσφατα ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ότι δυστυχώς στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει ΔΝΤ, θα πρέπει με την κυριολεκτική έννοια του όρου να μίλαγε για την απεμπλοκή όλων από τις ιδιοκτησιακές υποχρεώσεις τους και λιγότερο για την ανάπτυξη του συλλόγου.
Οι αριθμοί που αυτή την εποχή δεν ευδοκιμούν, τουλάχιστον για αυτούς που δημιούργησαν ή κληρονόμησαν προβλήματα, δεν μπορούν να ανθήσουν με κάποιο ΔΝΤ, παρά μόνο με διάθεση για συμμάζεμα και ταυτόχρονο καταρτισμό σχεδίου για ανάπτυξη. Κι αυτό δεν το εγγυάται κανένα ΔΝΤ, όπως έχουμε διαπιστώσει τελευταία με τη συρρίκνωση των μισθών, το κλείσιμο τον επιχειρήσεων και τη δραματική αύξηση της ανεργίας.
Πολύ κουβέντα γίνεται για την πώληση παικτών. Ομως, φοβάμαι ότι αυτή η τακτική είναι απλώς για να κλείσει τρύπες κι όχι για να εξυγιάνει ένα σύλλογο. Ο Σισέ, ως περιουσιακό στοιχείο του Παναθηναϊκού, πόσο αποτιμάται; Ποιο είναι το πρόσημο εφόσον μείνει και ποιο θα είναι εφόσον φύγει; Δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι η πώλησή του θα μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα να εφαρμόσει ένα μεσομακροπρόθεσμο σχέδιο, που έλεγε και μια ψυχή, ώστε να βαδίσει με κατεύθυνση το μέλλον, που διατρανώνει ένα διαφημιστικό μότο.
Είναι κατανοητό πως οι εποχές είναι δύσκολες, όμως είναι μοιρολατρική αντιμετώπιση να κινείσαι «για να βγει η χρονιά». Δεν θα συμφωνήσω με αυτούς που θα ισχυριστούν ότι είναι απλούστατα ρεαλιστική. Αυτό που οφείλει να κάνει μια διοίκηση στη σημερινή κατάσταση είναι να μαζέψει τα έξοδα, αλλά ταυτοχρόνως να λειτουργεί με πλάνο μεγαλύτερο του ενός χρόνου, ειδικά σε ένα σύλλογο που είναι υπεραιωνόβιος.
Σε διαφορετική περίπτωση καλύτερο θα είναι να αποχωρήσουν, καλύπτοντας πρώτα τις «τρύπες» που δημιούργησαν, όλοι όσοι δεν ενδιαφέρονται και να μείνουν αυτοί (εφόσον υπάρχουν) που μπορούν να δουν και να ποντάρουν στην προοπτική. Τα λογιστικά τερτίπια που ανακαλύφθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και τα οποία έσκασαν στα μούτρα αυτών που τα «αγόρασαν», τα αναζήτησαν ή εντέλει τα αποδέχθηκαν ως μοναδική λύση, λειτούργησαν σε παγκόσμιο επίπεδο ως υποθετικό κέρδος χρόνου, όμως αποδείχθηκαν χάσιμο χρόνου και καταστροφική άρνηση παραδοχής και αντιμετώπισης της πραγματικής κατάστασης.
Στην παγκόσμια οικονομία κερδισμένες ήταν κάποιες επενδυτικές τράπεζες, με «συνεργούς» μερικούς οίκους αξιολόγησης. Χαμένες ήταν όχι μόνο ασύδοτες κυβερνήσεις. Επίσης και δημοκρατίες που λειτούργησαν με θετικό πρόσημο και εξαιρετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά αρνήθηκαν να ενδώσουν σε αυτό το στημμένο παιχνίδι.
Στο ποδόσφαιρο υπήρξαν αρκετοί επιτήδειοι επίσης που έκαναν ένα διαφορετικό παιχνίδι έξω και μέσα στις γραμμές, αλλά με ανάλογους όρους και συνέπειες. Πολλές ομάδες τους «προσέλαβαν» και μπήκαν σε αυτή τη διαδικασία του πρόσκαιρου κέρδους χρήματος ή χρόνου. Μόνο που τέλειωσαν και τα δύο. Και το χρήμα και ο χρόνος. Τώρα, λοιπόν, είναι η πιο κατάλληλη ώρα να καταστρωθεί ένα πραγματικό σχέδιο. Ακόμα κι αν χρειαστεί αυτό να ξεκινήσει από μηδενική βάση. Ισως αυτό θα πρέπει να είναι το βασικό σκεπτικό και μια παράμετρός του πώς θα βγει η επόμενη χρονιά.
